DRIEPUNTER VOOR BRAAKHUIZEN VETERANEN A TEAM.

Het zat er al een tijdje aan te komen; een echte onvervalste overwinning die recht zou doen aan de aanwezige zelden vertoonde niet geringe kwaliteiten van het veteranen A team van Braakhuizen.

Na een aantal uitglijders, nederlagen met alleszeggende cijfers te weten 10-1 en 8-1 kondigde zich vorige week een licht herstel aan, er werd slechts met 1-0 verloren van Nuenen.

Dit zou de burger moed moeten geven, echter had hoofdcoach Theo hier geen boodschap aan, hij gaf de voorkeur aan een familiedag en liet zijn rechterhand en waterdrager Gerrit met de brokstukken achter.

Aan hem de loodzware taak om het elitekorps op scherp te zetten en het ingezette herstel van vorige week te verzilveren.

Coach Gerrit had de beschikking over 13 atleten, waaronder aankomend veteranen Wimke en Melvin.

De tegenstander van vandaag EMK, wederom afkomstig uit Nuenen was niet te benijden.

Immers als je moet aantreden tegen een ploeg die nadrukkelijk aanschurkt

tegen een overwinning en als die ploeg dan ook nog eens de beschikking heeft over spelers als Wim,

Frankie,Geert,Twan,Patrick,John,Edwin,Ronnie,Paul,Justin,Pierre,Wimke en Melvin, dan ga je een vervelende middag tegemoet.

In al zijn wijsheid had coach Gerrit na intern overleg besloten een van de meest markante figuren binnen het elitekorps; doelwachter Geert te trakteren op een reservebeurt, zijn plaats onder de lat werd ingenomen door Wim, het zwaarste lid van de ploeg.

Daarnaast moest ook nieuwkomer Paul plaats nemen op de bank, hij kon echter niet lang genieten van de uitbundig schijnende herfstzon.

Kort na het beginsignaal, in minuut acht gaf Ronnie Brunswijk van Gerwen er de brui aan en moest Paul aan de bak.

Mocht u nu denken, wat heb je nu aan iemand die het al na acht minuten voor gezien houdt dan moet ik toch een lans breken voor Ronnie.

Hij is belangrijk in de kleedkamer, zet met zijn opmerkingen regelmatig een ploeggenoot aan het denken, beschikt over een behoorlijke dosis humor en is in staat gebleken om alles wat je van een veteranen A atleet mag verwachten te verpakken in die acht minuten.

Alles zat erin: een splijtende pass die door niemand werd begrepen, hij veroverde een bal, hij speelde iemand uit en er zat een sprint in van dertien meter en daarna een blessure uit het niets.

Hij liet zich dus volkomen gerechtvaardigd vervangen door nieuwkomer Paul en was direct na de wissel al weer bezig met zijn herstel, getuige het feit dat hij zijn kostbare verbruikte energie later die middag weer aanvulde met een uit de kluiten gewassen hamburger.

Na deze domper herpakte de A ploeg zich en legde EMK over de knie.

Met wervelend combinatievoetbal werd de ploeg uit Nuenen van het spreekwoordelijke kastje naar de muur gestuurd en wist de roodzwarten maar ternauwernood van te scoren af te houden en mochten zich gelukkig prijzen met de 0-0 ruststand.

In de 2^e helft nam doelwachter Geert zijn vertrouwde plek op doel weer in en ging aanvoerder en zwaarste lid Wim op middenveld spelen, dit kostte poepfitte Frankie zijn plek.

Bovendien werd er in de rust de te volgen tactiek bepaald zijnde de tegenstander uit laten razen en daarna meedogenloos toeslaan.

Het moet gezegd worden de manschappen van coach Gerrit voerden de tactische opdracht perfect uit hadden alleen niet begrepen dat dat laten uitrazen van de tegenstander geen half uur moest duren.

Met andere woorden het A team stond gedurende een half uur met de rug tegen de muur, maar bleef wonderwel overeind onder aanvoering van tobveteraan Edwin.

Ook doelman Geert was getergd door zijn niet verwachte reservebeurt en hield zijn doel op miraculeuze wijze schoon.

Wat EMK ook probeerde de roodzwarte equipe gaf geen krimp, zelfs het inbrengen van een drietal A1 spelers sorteerde nauwelijks effect.

In de 63^e minuut ontfermde snotneus Wimke zich over een uitbal, toonde aan dat hij soms wel degelijk wat slimmer is dan de rest, gooide snel in en zette daarmee sprintkanon Justin aan het werk die een afgemeten voorzet afleverde die tobscoorder en bierkenner Twan onberispelijk binnentikte en daarmee de overwinning veiligstelde.

Vriend en vijand waren het erover eens, wederom verbaasde de lelijke A ploeg met een gedegen prestatie en lieten maar weer eens zien dat je werkelijk elk cliche kunt loslaten op de markante veteranen A ploeg van Braakhuizen.

Het cliche dat vandaag nadrukkelijk de prestatie van de A ploeg typeerde was ge wit ut nooit in het voetbal, tevens het thema van vandaag.

Namens de technische staf en supporters van de A ploeg een welgemeend dank je wel aan snotneuzen Wimke en Melvin, aan tobkok Jos die als enige geblesseerde speler de moeite had genomen te komen kijken, aan Ronnie die niet te beroerd was om na zijn wissel en hamburger te vlaggen, aan poepfitte Frankie die niet te beroerd was zijn plaats in het elftal af te staan aan het zwaarste lid en aanvoerder Wim, aan Geert die zijn teleurstelling verbeet en zijn doel schoon hield, aan gifkikker Patje die ondanks een knallende koppijn na een korte rustperiode waarin hij bezwoer nooit meer een bal te koppen na zijn rentree de eerste de beste bal die hij kreeg wegkopte, aan Angelique die ondanks een kapotte masmachine zorgde voor een fris ruikend roodzwart tenue, aan Justin die na 27 kansloze  sprintjes er nog een sprint uitperste die er toedeed, aan tobscoorder Twan die zijn faam toch weer waarmaakte, aan pitbull Pierre die ondanks een aantal botsingen met 130 kg bijna de wedstrijd gewoon uitspeelde en aan Edwin,John en Paul die moeiteloos het bij de A ploeg van Braakhuizen behorende niveau aantikten.

Als je dit dan even laat bezinken ben je al gauw geneigd je hardop af te vragen waar dit alles toe kan leiden en waar het plafond ligt.

Rest mij af te sluiten met: ge wit ut nooit met die lelijke A ploeg.

Tot volgende week

Ed Pielage

,